Het is alweer even geleden dat ik iets neerschreef op deze blog. Het is niet zo dat er niets is gebeurd. De module richting geven is inmiddels een tijdje geleden afgerond. Het heeft me behoorlijk wat moeite gekost het bijbehorende visiestuk te realiseren. Dit heeft verschillende redenen.
Allereerst vond ik het moeilijk een heldere redeneerlijn op papier te krijgen. Ik ben minimaal 10 keer veranderd, terwijl ik gesprekken voerde met docenten en medestudenten. Toen ik dan eindelijk wat had op papier had, vond ik het een onlogisch verhaal. Met behulp van feedback van anderen, kwam ik dan uiteindelijk tot een logischer lijn. Het was een kwestie van veel weglaten. Alleen dat opschrijven wat ertoe doet. Dit scheelde zeker 2000 woorden (!!!) en dwong mij ertoe om na te denken over wat ik nu eigenlijk wilde vertellen. Ik heb hier van geleerd dat ik, voordat ik ga beginnen aan een stuk, eerst de redeneerlijn duidelijk moet hebben. Voor mij onderzoekstuk heb ik dit al veel beter in beeld. Het geeft me rust om te werken binnen kaders. Het geeft me meer richting en focus, zodat ik minder vaak afdwaal. Dat afdwalen is namelijk een behoorlijke valkuil van me.
Ik heb ook moeite ondervonden met het zoeken van literatuur. Wanneer doe je dat, hoe doe je dat, wanneer ga je lezen? Bij mij is het maken van het visiestuk een chaotisch project geweest. Dan zat ik een half uur te typen, dan besloot ik om een artikel te gaan lezen, dit leidde weer tot het zoeken van literatuur. En aan het eind van de dag had ik van alles gedaan, maar niet met een duidelijke richting. Dit chaotische werken zorgde er ook wel eens voor dat ik het studeren ervoer als een grote druk. Ik heb wel eens getwijfeld of dit wel is wat ik wil. Echter, ik besef dat wanneer het moeilijk is, ik aan het leren ben. En dat wanneer het wek goed gaat, dit erg fijn voelt.
Wat ik als heel fijn heb ervaren is het krijgen van feedback. Deze kreeg ik van een docent, van een medestudent en van een critical friend. Van mezelf moet ik veel op eigen houtje doen als het gaat om leren, maar van de feedback heb ik geleerd dat het heel waardevol is om anderen mee te laten lezen, denken en er vervolgens mee te sparren. Dat heeft mij enorm geholpen om meer duidelijkheid te creëren in mijn visiestuk. Ik ga dus veel meer en eerder gebruik maken van het vragen om feedback aan anderen.
Het visiestuk heb ik onvoldoende beoordeeld terug gekregen. Binnen onze studenten WhatsApp groep werden alle resultaten gedeeld. Twee studenten hadden een voldoende, de rest (nog) niet. Ik dacht van mezelf dat ik de enige was met een echte onvoldoende, omdat ik door Bert Schlüter werd uitgenodigd in gesprek te gaan met hem. Hij wilde mij persoonlijk spreken om goed duidelijk te maken wat hij mist aan mijn stuk. De redeneerlijn, wat me zoveel moeite had gekost, was helder. Het visiestuk was na de eerste feedback al enorm verbeterd. Dit geeft mij de bevestiging dat het opstellen van een duidelijke redeneerlijn en het vragen om feedback heel goed werkt. Wat er ontbrak was voldoende diepgang binnen het theoretisch kader en de persoonlijke reflectie. Het eerste betekent dat ik meer de diepte in moet en beter verbinding moet leggen. Wat is als uitgangspunt MIJN idee en wat zegt de literatuur daarover. Nu ben ik vooral veel op zoek gegaan naar de literatuur en ben niet in eerste instantie uitgegaan van mijn ideeën. Ik denk het gevolg van mijn chaotische manier van werken. In het vervolg wil ik eerst mijn redeneerlijn op papier zetten, wat weet en vind ik ervan, wat gebeurt er nu op school en dan ga ik op zoek naar theorie. De persoonlijke reflectie is voor mij een haastklus geweest op de dag van de deadline. De kerstvakantie stond voor de deur en binnen korte tijd heb ik mijn reflectie op papier gezet. Dat kan beter. Bert gaf aan vooral te willen zien wie Daan is in dit geheel. Waarmee heb ik geworsteld, wat gaat goed en wat niet, wat zijn mijn dillema's. Ik heb mijn visiestuk voorzien van feedback terug gekregen en ga er hard mee aan de slag. Ervan overtuigt dat ik hiervan heel veel leer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten